Het recht zal zegevieren. Dat moeten velen hebben gedacht nadat Donald Trump in 2016 werd verkozen tot 45e president van Amerika. Sindsdien dient een recordaantal vrouwen in het Congres, is de jaarlijkse vrouwenmars populairder dan ooit en heeft de #MeToo-beweging het bewustzijn rondom seksueel misbruik en gendervooroordelen vergroot. Hillary Clinton sprak in haar verliezersspeech krachtige woorden: ‘I know we have still not shattered that highest and hardest glass ceiling, but someday someone will and hopefully sooner than we might think right now.’ Toch is het niet het glazen plafond, maar het Witte huis dat de ideologieën lijkt te stoppen. De democraten vrezen dat een vrouw Trump niet zou kunnen verslaan.
‘I am not sure a woman is the best candidate to go up against Trump’, vertelt de Amerikaanse Susan Stepp in een interview tijdens de voorverkiezingen in New Hampshire. Trump verslaan gaat nu even voor, en dat gaat niet samen met het verkiesbaar stellen van een vrouwelijke tegenkandidaat. Right now is not the time. Maar je afvragen of Amerika klaar is voor een vrouwelijke president, dat is zoiets als in twijfel trekken of vrouwen wel kunnen leiden: het is achterhaald. Bovendien heeft Hillary Clinton de verkiezingen niet verloren omdat ze een vrouw is. Onderzoek laat zien dat wanneer vrouwen zich verkiesbaar stellen, ze even vaak worden verkozen als mannen. Sterker nog, Hillary Clinton, de ‘onwaarschijnlijke’ vrouwelijke kandidaat, won de volksstemming en kreeg meer stemmen dan Donald Trump. Toch verloor die dag voor velen de vrouw.
Zo ontstond het idee dat de partij bij de volgende verkiezing meer kans zou maken als de kandidaat géén vrouw zou zijn. Moet je je voorstellen dat men na de derde termijn Rutte zou zeggen: ‘Voorlopig even geen man aan het roer, het heeft de stikstofcrisis en de migratieproblematiek alleen maar erger gemaakt.’ Dé man verliest niet, evenals dé vrouw niet zou horen te verliezen. Nee, de vraag of Amerika klaar is voor een vrouwelijke president is een vraag die we allang achter ons hadden moeten laten in de 20e eeuw.
Elke waarheid kent twee kanten. De samenleving twijfelt of ze wel klaar is voor een vrouwelijke president, maar veel vrouwen twijfelen zelf ook of ze wel klaar zijn om leider te worden. Ben ik wel de beste persoon voor deze positie? Gelukkig gaat dit niet op voor Elizabeth Warren en Amy Klobuchar. Warren vertelt in haar campagne over hoe sommige collega’s – man en vrouw – haar hebben geadviseerd om meer te glimlachen. Daarnaast ontmoedigden ze haar in 2012 om naar de Senaat te gaan, want ja: ze is een vrouw. ‘Telkens wordt me verteld dat ik niet boos mag zijn. Het zou me onaantrekkelijk maken.’, zegt Warren. Maar, vervolgt ze: ‘I am angry and I own it’. Amy Klobuchar betoogde afgelopen woensdag dat er een ‘dubbele standaard’ is voor vrouwen in de politiek, maar dat ze verwacht dat ze de Democratische kandidaat wordt. ‘Just because I’m the best person for the job’, aldus Klobuchar.
Klagen leidt niet tot de oplossing, participeren wel. En om te kunnen participeren moet je spreken, want anders worden je ideeën niet gehoord. We mogen dan wel niet op deze vrouwelijke kandidaten stemmen, maar kunnen wel ontzettend veel van ze leren. Geen Trump die de vrouw verslaat!