✉️ info@feminer.nl

Kleine belofte, grote impact [Column]

Home > Kleine belofte, grote impact [Column]
moeder
Columnist Lisa Arnold vertelt over de belofte die ze aan haar moeder deed - en welke impact deze had op haar eigen ambities.

Door Feminer Redactie

Dit artikel is geschreven door de redactie van ons Online Magazine. Zelf bijdragen als gastcolumnist? Stuur ons via redactie@feminer.nl een korte introductie van jezelf en een opzet voor je column. Wie weet staat je stuk binnenkort in ons magazine!

5 maart 2020

by | 5 maart 2020

“Lies, zorg er altijd voor dat je financieel onafhankelijk bent. En dat je niet te lang in situaties blijft hangen die je ongelukkig maken. Beloof je me dat?” Ik beloofde het. Natuurlijk beloofde ik het. Het was oktober 2017, eind van de middag en ik lag bij mijn moeder op bed. Ze was net klaar met rusten en keek mij met mijn eigen ondefinieerbare kleur ogen – die groen kleuren bij groene shirtjes en blauw bij blauwe truien – aan zoals alleen zij kon. We hadden het hier al zo vaak over gehad. Maar toch zei ze het. Voor de zekerheid, denk ik. Achteraf was het een van onze laatste gesprekken over de toekomst. Mijn toekomst. Steeds lastiger vond ze het om te praten over iets waarvan ze wist nooit deel uit te maken. Een maand later overleed ze.

Laatst las ik in ‘Jongvolwassenen van wie een ouder sterft, weten door rouw beter wat belangrijk en wat bijzaak is’ dat jonge nabestaanden merken dat ze ambitieuzer zijn geworden sinds de dood van een ouder. Ik herken dat. Ik wil altijd het gevoel hebben dat mijn moeder trots zou zijn. Sinds tweeënhalf jaar stoort het mij dan ook mateloos als een moeder in het bijzijn van haar dochter ‘voor de grap’ zegt: “Ze moet later maar een rijke man trouwen.”

De cijfers liegen er niet om. Vrouwen zijn ondervertegenwoordigd in politiek, wetenschap, leidinggevende posities, Raad van Commissarissen en aan talkshowtafels. Dat maakt mij groot voorstander van tijdelijke, opgelegde ‘hulp’ in de vorm van een vrouwenquotum. Maar uiteindelijk moet systeemverandering van binnenuit plaatsvinden. En het serieus nemen van onze dochters en hen stimuleren het beste uit zichzelf te halen, draagt daaraan bij. Veel meer dan we ons bewust zijn.

Het liefste zou ik dan ook iedere vrouw voor Internationale Vrouwendag een moeder zoals de mijne cadeau geven. Altijd wanneer ik als puber bezig was met het leven na de middelbare school, zei ze: “Als je veel geld wil verdienen, dan moet je zorgen dat je arts wordt.” Ze heeft mij daarmee het gevoel gegeven dat ik alles kan. Dat ik alles mag worden. En dat voor mijzelf zorgen de norm is; niet de uitzondering.

Mijn moeder heeft mij geleerd om te geloven in mijzelf en mijn eigen ideeën, voordat anderen dat kunnen doen. Mij gestimuleerd om naar de fluisteringen van mijn hart te luisteren. Ze heeft mij meegegeven dat onderbuikgevoelens vaak kloppen en ‘oké’ soms een te gemakkelijk antwoord is. Dat ik niet alles voor zoete koek moet slikken. Dat domme vragen niet bestaan. Dat ik ergens vraagtekens bij mag plaatsen. Dat het aangeven van een persoonlijke grens mij geen minder leuk mens maakt. En dat het nooit ‘te laat’ is om iets nieuws te leren.

Altijd wanneer ik mijn moeder iets vertelde – of ik nou kind was, puber, of de 23-jarige jonge vrouw – luisterde ze aandachtig en gaf ze mij advies. Om vervolgens te zeggen: “Bedenk goed wat jij zelf wil. En doe de dingen in het leven omdat jij ze wil.” Ze liet mij praten zonder rem, moedigde mij aan om een eigen smaak te ontwikkelen en vindt het heel belangrijk dat ik op mijn eigen anker vaar. Máár ze zei ook: “Je bent alleen mens in relatie tot de ander.” Ze inspireert mij om met de persoon die ik ‘s morgens in de spiegel zie, het leven aan te gaan. Mijzelf niet anders voor te doen dan wie ik ben. En om de beesten die af en toe op mijn weg staan, recht in de bek aan te kijken.

Mijn moeder heeft mij wortels gegeven en vleugels. En dat zorgt er niet voor dat ik morgen benoemd wordt tot hoogleraar. Of dat salarisonderhandelingen makkelijker zijn. Maar het gevoel dat ik mijn eigen weg in het leven mag gaan, weet wat ik waard ben én altijd hard moet blijven werken, is wat mij betreft het beste paar schoenen en gereedschap wat ik van haar gekregen heb. Om, waar nodig, deuren in te trappen en glazen plafonds te bewerken.

Lisa Arnold (25) is neerlandica en werkt als fractiemedewerker bij de PvdA in Utrecht en als redacteur voor het programma Fris! van de KRO-NCRV op Radio 1.

  • Feminer Redactie

    Dit artikel is geschreven door de redactie van ons Online Magazine. Zelf bijdragen als gastcolumnist? Stuur ons via redactie@feminer.nl een korte introductie van jezelf en een opzet voor je column. Wie weet staat je stuk binnenkort in ons magazine!

    Bekijk Berichten

by | 5 maart 2020

Meer zoals dit

Zoek artikelen

Vers van de pers

Is pro-choice wel écht pro-choice?

Is pro-choice wel écht pro-choice?

Waarom worden in het pro-choice abortusdebat vaak verhalen belicht waar ernstig trauma of gezondheidsredenen aan vooraf gingen? Eva zocht uit hoe strategische framing het debat vormgeeft, maar hoe dit ook kan leiden tot taboe en schaamte.

We houden je graag op de hoogte, dus volg ons vooral op de socials!