De geboorte van de tradwife
Laten we even teruggaan naar het begin: waar komen tradwives eigenlijk vandaan? Waar een emancipatiebeweging zoals het feminisme opkomt, komt ook altijd een anti-reactie. Ultra-conservatieven en anti-feministen hebben altijd bestaan. Vrouwen die de keuze maken om thuis te zijn bij hun kinderen ook. Wat onderscheidt hen dan van ‘tradwives’? Waarom moeten we het precies over hen hebben?
Onderdanigheid
Ik heb geen problemen met de beslissing van een vrouw voor een leven als huisvrouw of thuisblijfmoeder. Ja, het gaat wel gepaard met economische risico’s die vooral bij de vrouw komen te liggen, maar er is niet altijd ruimte om een andere keuze te maken. Maar tradwives nemen deze rollen op zich uit onderdanigheid naar hun man; ze zijn onderworpen aan hem en dienen hem.
Dit is niet mijn eigen invulling op tradwives, dit is wat ze zelf zeggen over de rol van de vrouw. Vrouwen horen zich te onderwerpen aan hun man en hij is de leider en het hoofd van het gezin. Alle vrouwen in de Brandpunt-documentaire zeggen dat ze een leider zoeken in een man, dat hij het laatste woord heeft als het gaat om familiezaken. Hun volledige autonomie komt zo in de handen van hun man.
De vrouw, de ander
Voor mij is het lastig om beheerst te reageren op de aantijgingen vanuit de tradwives en de manosphere – dat vrouwen an sich niet voldoende zijn en dus moeten dienen. Het voelt raar om te moeten beargumenteren waarom jij ertoe doet, waarom jij zelf mag kiezen over jouw leven en waarom jij het recht hebt – zoals mannen dat hebben – om zelfvervulling te vinden op welke manier je dat ook maar zou willen, in plaats van vast te houden aan dat via een mannelijke partner en een gezin de enige weg tot compleetheid is.
Dit idee zie je direct terug in de beschrijving van vrouwen door tradwives: vrouwen zijn allereerst dochters-van, daarna echtgenotes-van wanneer hun vader ze weggeeft en eindigen in het ideale geval ook nog als moeders-van. Vrouwen zijn altijd ‘van’ iemand anders. De Beauvoir beschrijft dan ook hoe de vrouw altijd ‘de ander’ is naast, na en van de man.
Vrouwen zijn allereerst dochters-van, daarna echtgenotes-van wanneer hun vader ze weggeeft en eindigen in het ideale geval ook nog als moeders-van
Het is mijn keuze!
Ondanks de anti-feministische aard van hun beweging, gebruiken tradwives juist choice feminism om tegenstanders van repliek te dienen. Zij argumenteren dan als volgt: “Feminisme vecht toch voor de keuzevrijheid van vrouwen? Waarom kan ik dan niet kiezen om me te onderwerpen aan een man?” Simone de Beauvoir zou zich omdraaien in het graf. Onderwerping aan een man kan nooit een doel zijn van het feminisme – dat is juist waar het zich tegen verzet – en kun je nooit met feminisme beargumenteren. Jij bent als vrouw meer dan in dienst van het patriarchaat, jij bent een persoon an sich!
Onderwerping aan een man kan nooit een doel zijn van het feminisme – dat is juist waar het zich tegen verzet – en kun je nooit met feminisme beargumenteren
Natuurlijk staan vrouwen achter het aanrecht!
Tradwives ‘kiezen’ dus voor het huishouden in plaats van voor een carrière. Alena Kate Pettitt, een Britse tradwife en blogger van The Darling Academy, heeft het bijvoorbeeld over een ‘natuurlijke orde’ waar vrouwen zich aan dienen te houden: “In een moderne wereld die ons dwingt tot genderneutraliteit, weet [een tradwife] dat dit tegen de wetten van de natuur ingaat”. De keuze ligt dus tussen het goede doen, zoals de natuur het ons voorschrijft, of ‘van God los’ te leven zoals jij het wilt, ongeacht hoe de natuur het heeft voorgeschreven.
Nog even en de slogan ‘het enige recht is het aanrecht’, is niet langer meer een slechte seksistische grap, maar een tradwife levensmotto. Wat mij zorgen baart is dat het niet meer zozeer de mannen, maar de vrouwen zijn die preken over dit leven van huiselijk geluk dat je kunt bereiken als je je vrijheid en macht overdraagt aan je man. In plaats van strenge mannen die je met mooie verhaaltjes lokken om je ‘ware positie’ in het huishouden in te nemen, laten mooi uitgedoste vrouwen in gefilterde Instagram posts en mooi geknipte TikToks zien hoe ze van hun leven van een oneindig veel taarten en zuurdesembroden genieten. En hoewel de vorm anders mag zijn, is de inhoud nog net zo schadelijk als een paar eeuwen geleden.
Nog even en de slogan ‘het enige recht is het aanrecht’, is niet langer meer een slechte seksistische grap, maar een tradwife levensmotto
De algoritme feminist
Instagram en TikTok zijn misschien niet de plek om de discussie te voeren over vrouwenrechten, de ideale balans tussen betaald en onbetaald werk en wie wat aan wie mag opleggen. Algoritmes zijn nou niet bepaald dol op nuance en een filmpje dat deze punten zou aanhalen komt niet zo snel op de voorpagina van een tradwife terecht: zij preken voor de eigen parochie. Des te belangrijker dus om deze discussie offline te voeren. De tradwife-filmpjes verschijnen namelijk wel op de foryou-paginas van miljoenen jonge vrouwen, die nog aan het begin van hun vrouw-worden staan.
Ik zie natuurlijk wel in dat het lastig zal zijn om een doorgewinterde (of misschien beter, door-geherfste) tradwife in te laten zien dat de zogenaamd natuurlijke orde waar ze in gelooft niet echt natuurlijk is. Maar een twijfelende vrouw of onzeker meisje wat feminisme bijbrengen en haar zo mogelijk een 9 tot 5 aan het aanrecht te besparen betekent vrouwen een echte keuze geven. Niemand wordt namelijk als tradwife of feminist geboren, maar iedereen kan er tot een worden gemaakt!