Op 7 april 2022 had het Online Redactieteam de eer om de Carla Atzema Soroptimistenprijs bij te wonen. Dit is een prijs voor “de beste journalistieke productie die gaat over de positie, rechten en economische zelfstandigheid van vrouwen.” De uitreiking vindt eens in de twee jaar plaats; qua coronamaatregelen was dit een perfecte timing.
Ontvangst in het Pakhuis
De Unie van Soroptimistenclubs is een internationale organisatie die zich inzet voor de rechten van vrouwen door middel van acties, belangenbehartiging en bewustwording in ondersteuning van vrouwen. Er is in Nederland een honderdtal aan lokale clubs, die elk de keuze maken om lokale, landelijke of wereldwijde projecten te steunen. De organisatie lijkt dus een beetje op Feminer, maar dan met oudere leden en een internationaal component.
Zoals veel belangrijke evenementen in Nederland vond ook deze avond plaats in Amsterdam, in Pakhuis de Zwijger om precies te zijn. Het was die avond bijzonder regenachtig, en de windstoten over het IJmeer hielpen ons, in combinatie met de regen, niet geheel droog binnen te komen. Het pakhuis werkte met zijn dikke marmeren muren gelukkig als een soort bunker, veilig van de storm.
Eenmaal binnen waanden we ons in de grote zaal die was opgesteld als het correspondents’ dinner: een podium voor elke delegatie een ronde tafel met stoelen, gericht naar een podium in het midden van de zaal. Tot onze hilariteit was ‘Feminer’ het naambordje verkeerd gespeld, namelijk als ‘Feminée’. En precies zoals een correspondents’ dinner, werd het een avond met véél applaus. Ergens achterin zat ook een baby te krijsen, om alle aanwezigen eraan te herinneren dat het normale leven als moeder ook nog doorgaat naast alle feestelijkheden.
achterin zat een baby te krijsen, om alle aanwezigen te herinneren dat het normale leven als moeder ook doorgaat tijdens alle feestelijkheden
Grote namen. Aan de tafel naast ons.
De Soroptimisten introduceerden zichzelf eerst kort, daarna was de jury aan de beurt. Met niemand minder dan Simone Weimans als voorzitter bestond die groep dit jaar uit een aantal grote namen: fotograaf Lieve Blancquaert, schrijver Murat Isik, rechtshistoricus/mediacriticus Madeleijn van den Nieuwenhuizen en hoogleraar sociologie Barbara Oomen. Tot onze grote teleurstelling waren deze twee laatstgenoemde vrouwen niet aanwezig.
Vervolgens werden alle genomineerden geïntroduceerd. Er kwamen wat bekenden voorbij, onder wie Sophie van Gool, schrijver van het succesvolle boek ‘Waarom vrouwen minder verdienen’, waarin zij de bittere realiteit van de loonkloof in Nederland beschrijft. Maar we maakten ook kennis met minder bekende namen, zoals de onderzoekers Romy van der Burgh, Esther Chavannes, Gina Lafour, Allart van der Woude en Marieke Rotman. Zij brachten de Nederlandse anti-abortuslobby in kaart, wederom een onderwerp dat naar mijn mening te weinig aandacht verdient in de media.
Bij het uitblazen van de laatste tonen verschenen uit het niets flessen bubbels op alle tafels
Intermezzo door ‘Double Espresso‘
Om alle informatie te verwerken mocht een blazersgroep genaamd ‘Double Espresso’, bestaand uit vier vrouwen, ons verblijden met een jazznummer. Zij speelden het passende nummer ‘Invisible Lady’ van Charles Mingus. Een prachtig optreden, dat zijn werk goed deed als palet cleanser. Eventjes alles laten bezinken; een moment van rust voordat we bij het spannende deel van de avond aan zouden komen. Al vrees ik dat de genomineerden niet werden verlost van hun zenuwen.
Bij het uitblazen van de laatste tonen verschenen uit het niets flessen bubbels op alle tafels. Wij keken elkaar aan en wisten dat het feest nu écht kon beginnen. Simone Weimans nam het podium en reikte eerst de troostprijs uit. Deze ging naar de vrouwen van Damn, Honey. De jury was duidelijk van mening dat de makers van zo’n succesvolle podcast niet met lege handen naar huis konden gaan. Ondanks dat voelde de troostprijs een tikkeltje overbodig, aangezien er naast de hoofdprijs ook een publieksprijs zou worden uitgereikt.
De Emilie van Waveren publieksprijs werd gewonnen door Anne Groenen en Triene-Mie Le Compte. Zij schreven een boek over partnergeweld, ‘Als liefde overleven wordt’ – een belangrijk onderwerp dat zeer onderbelicht is in Nederland. De Carla Atzema Soroptimistenprijs werd uiteindelijk gewonnen door Coen van de Ven en Karlijn Saris. Zij verrichtten samen met hun team een grootschalig onderzoek naar haattweets tegen vrouwelijke politici, wat resulteerde in een diepgravend artikel in de Groene Amsterdammer.
Verdoofd door inspiratie
Er volgde wederom een daverend applaus. Bossen bloemen werden naar het podium gebracht en wij dronken gulzig van de gratis bubbels. De winnaars kregen kort het woord om hun ontsteltenis en dankbaarheid uit te spreken en vrij snel daarna werd de avond afgesloten.
Ietwat verdoofd door alle inspirerende mensen om ons heen besloten we onszelf nog eens bij te schenken en na te praten. We bleven maar nieuwe ideeën op elkaar afvuren, en wilden dolgraag op enkele genomineerden afstappen. Toen we eindelijk genoeg moed bij elkaar hadden gedronken, bleek – tot onze teleurstelling – dat het gros van de aanwezigen al was vertrokken. Van netwerken kwam dus weinig terecht.
Met de Carla Atzema Soroptimistenprijs worden onderwerpen onder de aandacht gebracht die vrouwen raken en wellicht minder worden opgepikt door de mainstream media. Feminer vindt natuurlijk dat hier verandering in moet komen, deelt de indrukwekkende journalistieke prestaties van de genomineerden daarom graag. We vonden het een ontzettend bijzondere avond om bij te wonen, en een enorme eer om naast onze idolen in de zaal te zitten. Over twee jaar zijn we zeker weer van de partij – hopelijk dan met een nominatie op zak!
