Milou Deelen en ik hebben drie dingen met elkaar gemeen: we hebben dezelfde voornaam, we zijn allebei feminist en schrijven daar beiden over. Op het Feminer Aan Tafel Diner in Utrecht vroeg ik haar daarom om een interview. Hoe begon haar carrière, en hoe gaat ‘het boegbeeld van jonge feministen’ om met onzekerheden? 

Een soort noodkreet

In 2017 was Milou het seksisme binnen haar studentenvereniging zat. Ze werd slet genoemd, ‘laagste meisje van het jaar’ en werd zelfs bedreigd. Uit protest maakte ze een video tegen slut-shaming. Deze video kreeg meer dan honderdduizend views, en werd vervolgens opgepikt door de media. Haar leven was daarna nooit meer hetzelfde.

Hoe kwam je op het idee om die video te maken?

“Als ik zoende of naar bed ging met een jongen, was ik gelijk een slet. Ik werd uitgescholden en belachelijk gemaakt. Diezelfde jongen was dan juist cool. Dat zag ik ook vaak om me heen gebeuren. Ik maakte me daar heel kwaad om.” 

 Ik had helemaal niet door dat ik zo moedig was

Dit was niet de eerste poging die Milou deed om het seksisme bij de Groningse studentenvereniging Vindicat aan te kaarten. Eerdere pogingen waren tevergeefs. “Daar werd gewoon niet naar geluisterd. Dan was het altijd van: ah joh, zo gaat het hier. Het filmpje was een soort noodkreet.”

Stoer dat je dat deed. Was je zenuwachtig om het te plaatsen?

“Ja, best wel spannend vond ik het, maar ik deed het gewoon. Ik had helemaal niet door dat ik zo moedig was. Nu denk ik, jeetje. Ik was pas 21 en mensen vonden me al een slet. Ik zat in zo’n kwetsbare positie.”

De video ging al snel viraal. Hoe reageerden mensen?

“De eerste reacties waren positief. Ik had toen de naïeve gedachte dat mensen in Groningen het misschien ook wel zouden begrijpen. Daar kan ik nu wel om lachen. De reacties van leden van Vindicat waren bijna allemaal heel kut. Ik werd daar enorm gepest en uitgekotst en zelfs bedreigd.” 

Wat deed jij daarna?

“Vlak na het uploaden was ik onderweg naar een werkcollege, toen mijn zus belde. Ze zei: je moet echt naar huis komen, want dit gaat helemaal los. Ik had zelf nog helemaal niet door dat het viral ging. Ik draaide me om, verhuisde terug naar Amsterdam en ben nooit meer teruggekeerd.”

Van onwetende student naar bekende journalist

Volgens eerdere interviews belandde je toen ‘per ongeluk’ in de journalistiek. Hoe ging dat?

“Na die video werd ik veel geïnterviewd. Op een gegeven moment werd ik uitgenodigd voor een avond over seksisme in het nachtleven. Daar raakte ik aan de praat met de baas van het vrouwenkanaal van VICE. Zij vroeg me: ‘wil je niet een stuk schrijven over slut-shaming?’ Het eerste wat ik dacht was: dat kan ik natuurlijk helemaal niet.”

Milou begon zonder enige ervaring op die grote redactie. “Ik kon helemaal niet schrijven, en wist helemaal niets van het feminisme. Een collega nam me onder haar vleugels. Ze heeft me geleerd hoe ik moest schrijven, pitchen en wat feminisme is. Zij zag iets in mij, terwijl ik nog zo weinig kon. Het is zo belangrijk dat iemand talent in je ziet.”

Ondertussen schrijft Milou als freelance journalist voor onder andere Volkskrant Magazine, Linda.meiden, Flair en Het Parool. Ze heeft al twee boeken op haar naam staan (Krabben en Hoe doen we het?) en is al bezig met een derde. 

Ik heb nog aan mijn eindredacteur gevraagd of ik niet te dom was

Ondanks al je successen, vertelde je aan het Feminer Aan Tafel Diner in Utrecht dat je last hebt van het impostersyndroom. Hoe merk je dat?

“Wanneer ik een lezing geef, kan ik me soms echt niet voorstellen dat mensen hun vrije avond daar aan besteden. Dat gevoel is nu al veel minder dan eerst. Maar bij meer essay-achtige stukken denk ik nog steeds wel eens dat ik het niet kan. Met het boek dat ik nu aan het schrijven ben, heb ik dat ook. Ik heb nog aan mijn eindredacteur gevraagd of ik niet te dom was.” 

Hoe ga je om met het gevoel dat je het niet kan?

“Ik probeer moeilijke opdrachten nu juist te zien als een uitdaging. Als ik dan bezig ben, kom ik erachter dat ik het wel gewoon kan en ik er misschien alleen even wat meer tijd in moet stoppen. Af en toe merk je dan dat je ineens een stuk verder bent. Die besefmomenten helpen je vooruit. ”

Leven als een man

Hoe had je leven er uitgezien als je een man was?

“Zo anders, wow. Ik hoop in ieder geval dat ik me als man ook had ingezet voor feminisme, dat gebeurt te weinig. Die kans is wel klein, omdat alles in Groningen dan natuurlijk niet gebeurd was. Maar, ik ben blij dat ik geen man ben, hoor.”

Wel is Milou zeker dat ze hoe dan ook in de media was beland. Ook als man: “Ik zie mezelf in geen andere wereld werken dan in deze wereld. Dit is gewoon mijn plek. Dat voelt gewoon zo.”

“Zij zullen wel denken: Pff, komt zij weer”

Irritante feminist

Milou werkte in 2020 mee aan de serie ‘het F-woord‘, waar vooroordelen rondom feminisme worden onderzocht. “Ze zouden altijd boos zijn, alleen maar in tuinbroeken rondlopen en hun okselhaar laten staan”, luidt de beschrijving van een aflevering. 

Ik voel me zelf soms best een irritante feminist. Herken je dat?

“Ja, dat herken ik wel. Bijvoorbeeld op een verjaardag met vriendinnen die niet echt met seksisme bezig zijn. Als iemand zegt: mijn kind krijgt sowieso de achternaam van de vader, dan vraag ik wel vaak waarom. Ik kan er dan best wel tegenin gaan. Zij zullen dan wel denken: Pff, komt zij weer.”

Zo’n opmerking maak je niet zomaar. Hoe ga jij om met de boosheid die je voelt op zo’n moment?

“Eerder was ik al meteen aan het steigeren in dat soort situaties. Nu zeg ik er wat van op een rustige manier, of helemaal niet. Soms heb ik er gewoon geen zin in. Het helpt wel om te bedenken: ik mag ook boos zijn, ik heb er genoeg redenen voor. Ik probeer die woede er tegenwoordig gewoon wat meer te laten zijn.”

Ik vind het zelf als feminist en journalist heel lastig om mensen te bereiken die het juist moeten horen. Hoe bereik jij de niet-feministen?

“Ik denk niet dat je je op die mensen moet richten. Dat kost heel veel energie. Ik denk dat je je het beste kunt richten op mensen die een beetje in het midden zitten, en nog voor van alles openstaan.” 

Dingen durven en vrouwen steunen

Voor veel jonge vrouwen ben jij een rolmodel, wie zijn die van jou?

“Hedy d’Ancona. Zij is een politicus en feminist. Ze staat nog steeds op de barricade, terwijl ze 84 is. Dat vind ik zo gaaf. Hannah Prins, die zich inzet voor het klimaat, vind ik ook cool. Eigenlijk iedereen die zich hard maakt voor LHBTIQ+-rechten, voor het klimaat, voor mensen van kleur, gewoon voor een betere wereld.”

Heb je tips voor vrouwen in het begin van hun carrière?

“Het is heel belangrijk dat je elkaar als vrouwen steunt! Omdat er door machtsstructuren minder ruimte is voor ons, vallen veel vrouwen elkaar af. Daar gaat mijn eerste boek, Krabben, ook over. Probeer dus altijd vrouwen naar voren te duwen.”

Bij de volgende tip geeft Milou de waarschuwing dat het heel cliché klinkt: “Maar toch ook gewoon dingen durven. Dat heeft me echt het meest gebracht in mijn persoonlijke leven en mijn werk.”

In jouw werk heb je het geluk dat er alle ruimte is voor feminisme. Heb je advies voor mensen in een werkomgeving waar daar weinig plek voor is?

“Ga dan toch op zoek naar iemand waarmee je over seksisme kan praten. Anders ga je aan jezelf twijfelen, of je niet gek bent. Als ik in Groningen mijn vrienden en familie niet had, had ik het echt niet gekund.”

Milou Deelen is net begonnen met het schrijven van een boek over mentale gezondheid, dat binnen nu en een jaar uitkomt. Ben je benieuwd? Voor meer van Milou kan je haar volgen op haar Instagram.