De zomer is éindelijk weer aangebroken, en dat betekent voor velen waarschijnlijk boeken verslinden en er een aantal series of films doorheen jagen. Begin dit jaar schreven we al artikelen over series die een voorbeeld van positieve beeldvorming zijn en films zonder negatieve vrouwelijke stereotypen. Zo vlak voor de zomer konden we het niet laten om tóch nog wat laatste tips te geven. Daarom raden we drie films en series met boeiende en inspirerende vrouwelijke verhalen aan.

Never Have I Ever – Netflix

In Never Have I Ever staat het leven van Devi (Maitreyi Ramakrishnan) centraal. Ze is een scholiere uit Californië die, na de dood van haar vader, met alle normale tienerzaken moet leren omgaan. Crushes, lastige schoolvakken en gekibbel met vriendinnen. Toch is deze serie geen typisch tienerverhaal, waar de hoofdpersoon obstakels moet overwinnen om de jongen van haar dromen te krijgen. Nee, Devi moet aan de slag mét haarzelf, vóór haarzelf, wat ontzettend mooi wordt weergegeven door de relatie tussen Devi en haar psychologe.

Daarnaast worden allerlei aspecten uit het dagelijks leven van vrouwen op een open en genuanceerde manier besproken. Bijvoorbeeld wanneer Fabiola (Lee Rodriguez) wordt geconfronteerd met het feit dat het robotteam waar zíj het hoofd van is, niet de meest uitnodigende en veilige omgeving is voor vrouwen. Hoewel ze dat zelf niet doorhad, luistert ze naar de opmerkingen van haar medestudenten en pakt ze de problemen aan. 

Of kijk naar Devi’s nicht Kamala (Richa Moorjani), die seksistisch en racistisch wordt behandeld op de werkvloer, maar dat zelf eerst nog helemaal niet door heeft. De aanpak van deze onderwerpen, waarin vrouwen niet vanaf moment één helemaal perfect met de situatie omgaan, geeft veel erkenning. Als kijker kom je erachter dat je niet de enige bent die deze situaties niet altijd herkent, en niet altijd weet hoe je ze moet aanpakken.

Maar wat ik zelf de meest ontroerende verhaallijn vond, is de ontwikkeling van de relatie van Devi met haar moeder, Nalini (Poorna Jagannathan). De meeste verhalen over ouders die zijn geëmigreerd worden verteld vanuit het perspectief van hun eerste generatie kinderen. In die verhalen zijn de ouders voornamelijk de obstakels die overwonnen moeten worden of een representatie van een ‘oude’ cultuur waar de hoofdpersoon tegenaan loopt. In Never Have I Ever is Nalini echter veel meer dan dat. Ze blijkt veel meer dan een rouwende weduwe en moeder met migratieachtergrond, wat veel vrouwen van kleur in televisie en film niet is gegund. 

Ze blijkt veel meer dan een rouwende weduwe en moeder met migratieachtergrond, wat veel vrouwen van kleur in televisie en film niet is gegund.

Daarnaast is Never Have I Ever ook gewoon een heerlijke middelbare school serie, met de nodige drama en cringe waar je je zestienjarige zelf waarschijnlijk ook op hebt betrapt. 

Succession – HBO Max

In Succession volgen we de familie Roy, wiens patriarch Logan eigenaar en oprichter is van een groot mediabedrijf. Gedurende de afleveringen volgen we de familie in hun strijd over de macht over het imperium. Privé en persoonlijk zijn compleet verweven; de familie is de zaak en de zaak is de familie. Elke vloek, sneer en steek tijdens een familiediner sijpelt door tot in de bestuursvergadering.

Succession geeft een hard en kil beeld van hoe het eraan toe gaat aan de top van grote bedrijven. Vooral Logan herhaalt meerdere malen hoe je een killer moet zijn om de boel te kunnen leiden. Emotieloos, kil en zonder aandacht voor de persoonlijke kant en je idealen, zo ga je te werk. Maar niet alleen de vrouwen in het bedrijf hebben moeite zich aan deze hyper-masculiene norm te houden. Iedereen, behalve Logan zelf, moet aspecten van zichzelf inleveren en onderdrukken om eraan te voldoen

Laat ik hiermee beginnen, Shiv Roy (Sarah Snook), de enige dochter van de familie, is absoluut géén feministisch rolmodel. In tegendeel, ze lijkt eerder een goed voorbeeld van een girlboss feminist. Ze gebruikt weliswaar feministische theorieën en uitspraken wanneer het haar uitkomt, maar zet haar opvattingen even gauw opzij wanneer dat haar dichter bij haar doelen brengt. Zo laat ze zich door de mannen in haar familie en het bedrijf voor een kar spannen om andere vrouwen te overtuigen niet te getuigen over seksueel wangedrag op de werkvloer. 

Ze gebruikt weliswaar feministische theorieën en uitspraken wanneer het haar uitkomt, maar zet haar opvattingen even gauw opzij wanneer dat haar dichter bij haar doelen brengt.

Haar zakeninstinct blijft dus invloed hebben op haar feministische aanpak. Op tactische momenten geeft ze een deel van haar macht over aan de mannen en schikt ze zich naar de mannelijke norm. Zo krijgt ze macht die ze ook op andere vrouwen uitoefent. Alleen komt ze zelf nooit als winnaar uit de onderhandelingen.

Maar juist doordat Shiv totaal niet laat zien hoe je het wél zou moeten doen, is ze zo interessant. Haar karakter legt de tegenstrijdigheden bloot, die vrouwen aan de top van door mannen gedomineerde bedrijven constant tegenkomen. Om te komen waar ze wil komen – op dezelfde plek, maar het liefst hoger dan haar broers – moet ze haar idealen laten varen. Om hogerop te komen in een mannelijke wereld, moet ze haar vrouwelijkheid tegen anderen gebruiken. De enige vrouw, en eigenlijk de enige persoon, waar Shiv uiteindelijk om geeft, is zijzelf.

Dit alles maakt Succession onder andere een interessante weergave van het samenspel tussen macht, vrouwelijkheid en feminisme, hoewel er nog vele andere vrouwen en vele andere thema’s aan bod komen. Daarnaast is het ook gewoon een hele grappige serie.

Call Jane – Picl en Pathé Thuis

In het Amerika van vóór Roe v. Wade, ontdekt huisvrouw Joy (Elizabeth Banks) dat haar zwangerschap levensbedreigend is. Omdat abortus destijds nog een taboe was, keert ze zich tot the Jane Collective, een ondergronds netwerk dat abortussen faciliteert. Na een aantal kleine klusjes voor ze te hebben uitgevoerd, sluit ze zich uiteindelijk ook bij dit netwerk aan, zonder dat haar man en dochter het weten.

De film vertelt een onderbelicht verhaal uit de abortusbeweging en brengt daarbij een boodschap over die veel politici liever negeren: als er geen mogelijkheid is tot veilige, gereguleerde en professionele abortus, zullen ze nog steeds plaatsvinden, maar dan op een onveilige, ongereguleerde en onprofessionele manier. 

Het verhaal gaat ook verder dan dat van Joy, die zich in een uiterst bevoorrechte positie verkeert. Wat haar weerhoudt van een abortus is enkel het gebrek aan faciliteiten; the Janes lossen dat op. Andere vrouwen hebben daarentegen nóg meer obstakels te overbruggen. Financiële beperkingen, geen mogelijkheden tot transport en nog meer. Zulke intersectionaliteit komt dus ook in het verhaal aan bod, al speelt het zich voor een groot deel in de marges af.    

Kortom: Call Jane is een interessant verhaal over een onbelicht deel uit de geschiedenis van de strijd tegen abortus.